คณะกรรมาธิการการศาสนา คุณธรรมจริยธรรม ศิลปะและวัฒนธรรม วุฒิสภา
ร่วมกับ
สมาคมคาทอลิกแห่งประเทศไทย และ การท่าเรือแห่งประเทศไทย

ขอเชิญร่วมสร้าง "คนดีรักษ์โลก" กับโครงการ

Good afternoon, Your Excellencies, Honorable members of the Parliament, dear friends,
 

         May peace, the source of all hope and love, be with you all.   First of all, I would like to thank you for allowing me to address this gathering.  We are very blessed because we gather today in a world of remarkable progress. Our technology spans continents, our cities, particularly in Asia,  shine with innovation, and our lives are filled with conveniences that even our parents and certain further past generations could hardly dream of. Yet, beneath this brilliance, a silent suffering echoes, its lamentations are very eve indent to those who will pause and listen — it is a cry from the Earth itself. Our oceans are filled with plastic, our rivers are clogged with waste, our forests dwindle under human ambition, and as we know so well here in South East Asia, our skies carry the weight of our excess, the smell and toxins of our greed. Today, I invite all of us to view this environmental crisis not only through the lens of science, politics or policy but through a deeper, spiritual dimension—You will forgive me but I must speak of my own lived experience which means that I speak from a perspective rooted in my Christian, Catholic Tradition, which found a particular voice in the wisdom of Pope Francis and is carried forward by the new Holy Father, Pope Leo XIV.

          At its core, the environmental crisis is a crisis of disconnection because it is a crisis of relationship. In Laudato Si’, Pope Francis wrote, “We are not disconnected from nature. We are part of it.” These words remind us that we are not separate from creation but woven into its fabric. Although we may dominate creation, this dominance demands that we are grateful and thoughtful stewards of what we have been given.  We cannot be greedy and destructive overlords.  Yet, too often, we forget this truth. We have often treated the Earth as nothing more than a resource to exploit rather than as a sacred gift to cherish and bless because by it we have been blessed. Pope Leo XIV, in his recent homily at the Vatican’s World Environment Day Mass, echoed this, saying, “To harm the Earth is to harm ourselves, for we are one with God’s creation.” This disconnection—from nature, from each other, and from God—is the spiritual root of the crisis we face, manifesting in polluted waters, vanishing wildlife, a warming planet. We must continually remember to be grateful and mindful of what we have been given.

          This nonchalant and ambivalent attitude, can result in a spiritual emptiness leading to overconsumption. In fact, it begs the question, “Why do we harm the Earth so recklessly?” Pope Francis pointed to a spiritual emptiness that fuels overconsumption. He wrote, “The emptier a person’s heart is, the more he or she needs to buy, own, and consume.” In a world that equates worth with possessions, we chase fulfillment through material excess—bigger homes, faster cars, endless gadgets. Yet, this pursuit leaves us unfulfilled and our planet scarred.  We try to fill our hearts with material things, instead of with people, their lives, their needs.   As Pope Francis said we must  “fill our hearts with gratitude for creation, not with the fleeting treasures of consumerism.”

          Consider the toll of our choices. Every discarded plastic bottle, every forest razed for profit, every factory clouding the air stems from a mindset that values convenience over care, greed over gratitude. This is not just an environmental issue; it’s a reflection of the human soul. The ecological crisis calls us to look within and ask: What are we truly seeking? And at what cost to our common home?

          In Laudato Si’, Pope Francis gave us the powerful phrase “our common home,” reminding us that the Earth belongs to no single nation, no single generation, nor to a single class. It is a shared inheritance, a sacred trust from God. He wrote, “We are not God. The Earth was here before us and it has been given to us.”  Recently Pope Leo reinforced this, stating that, “The Earth is a gift, not a possession; our duty is to protect it for all God’s children.” To neglect this responsibility is not just careless—it is morally wrong.

          This moral duty demands justice and compassion. As we are well aware, environmental destruction disproportionately harms the poorest among us—those who lose homes to floods, livelihoods to drought, or health to pollution. It has a strong effect on poor women struggling to eke out a living to offer their children a better way of life, as so often they are dependent on agriculture for their livelihoods. Caring for creation is inseparable from caring for the vulnerable. When we heed the cry of the Earth, we also heed the cry of the poor. when we conserve and protect our resources, we protect the vulnerable and needy who so desperately rely on the fruits of the earth. This is a fundamental call of the Christian faith and part of our shared humanity.

          The question thus becomes “how do we respond? Pope Francis responded this way.  He called us to an ecological conversion—a transformation of heart that reawakens gratitude, humility, and care. We are called to “renew our hearts and hands for the healing of our planet (Pope Leo XIV).” This conversion is not about fear or guilt but about rediscovering the sacredness of creation. It’s about choosing simplicity over excess, compassion over convenience, engagement over ambivalence and solidarity over selfishness.

          This journey begins with practical steps: reducing waste, conserving energy, supporting sustainable practices. It’s teaching our children to marvel at a starry sky rather than a glowing screen. Think about that for a minute.  Here we rightly praise the correct use of media.  But only because this media brings us to admire God’s creation. We need to teach our children and ourselves to detach from Tik Tok and YouTube, and engage first hand with the most extraordinary media imaginable - God’s wonder, his creation, his gift to us all.  It’s advocating for policies that safeguard our planet and its most vulnerable people. But above all, it’s a shift in vision—seeing the Earth not as a resource to be used but, as Pope Francis described, a sister to be loved. We must “return to wonder”, by rediscovering a way of living that reflects our vocation as protectors of God’s handiwork, which is “essential to a life of virtue.”

          This call extends beyond people of faith to all people of goodwill. When we care for creation, we embody the love and justice of the Creator. We become the good people this world needs.

          Finally, what is a true spiritual response for a wounded earth? It is recognizing that the environmental crisis is not merely a technical challenge—it is a spiritual wake-up call. It urges us to heal the disconnection in our hearts and act with courage and hope. Let us pray for the grace to see the Earth as God sees it—a masterpiece of love entrusted to our care. Let us act, not out of fear, but out of love for creation, our neighbors, and future generations. Today, I invite you to join this journey of ecological conversion, inspired by the extraordinary vision of Pope Francis. Let your choices reflect gratitude. Let your actions embody justice and mercy. Let your care for our common home be a sign of your faith in the living God, who renews all things.

          Thank you, and may God’s peace be with you all.

กราบเรียนพระคุณเจ้า สมาชิกสภาผู้ทรงเกียรติ และสวัสดีมิตรสหายและแขกผู้มีเกียรติที่เคารพรักทุกท่าน

​

         ขอให้สันติสุข ซึ่งเป็นต้นกำเนิดแห่งความหวังและความรัก จงสถิตอยู่กับทุกท่าน  ก่อนอื่น ข้าพเจ้าขอขอบพระคุณทุกท่าน ที่ได้ให้เกียรติแก่ข้าพเจ้าในการกล่าวปาฐกถา ณ ที่นี้ ในวันนี้เราทุกคนมารวมกันในโลกที่เต็มไปด้วยความก้าวหน้าอย่างน่าทึ่ง เทคโนโลยีของเราครอบคลุมทั่วทั้งโลก เมืองของเรานั้น โดยเฉพาะในเอเชีย สว่างไสวไปด้วยนวัตกรรม และชีวิตของเราก็เต็มไปด้วยความสะดวกสบายที่แม้แต่ผู้คนในรุ่นก่อน ๆ ก็อาจไม่กล้าฝันถึง แต่เบื้องหลังความเจริญรุ่งเรืองนั้น กลับมีเสียงแห่งความเจ็บปวดที่ยังคงเงียบงัน รอให้เราหยุดฟัง — นั่นคือ เสียงร้องไห้ของโลกใบนี้ มหาสมุทรที่เต็มไปด้วยขยะพลาสติก แม่น้ำที่เต็มไปด้วยของเสีย ป่าไม้ที่ลดน้อยลงจากความโลภของมนุษย์ และท้องฟ้าในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของเรา ที่หนักอึ้งด้วยหมอกควันและสารพิษที่เกิดจากความฟุ่มเฟือยของพวกเราเอง วันนี้ ข้าพเจ้าอยากเชิญชวนทุกท่าน มองวิกฤติเหล่านี้ ไม่เพียงแต่ผ่านสายตาของวิทยาศาสตร์ นโยบาย หรือการเมืองเท่านั้น แต่ผ่านมิติที่ลึกซึ้งกว่า — มิติทางจิตวิญญาณ — ต้องขอโทษที่ข้าพเจ้าต้องพูดถึงประสบการณ์ชีวิตของข้าพเจ้าเอง ซึ่งหมายความว่าข้าพเจ้าพูดจากมุมมองที่มีรากฐานมาจากประเพณีของคริสตชนคาทอลิกของข้าพเจ้า ซึ่งได้ส่งเสียงจากภูมิปัญญาของพระสันตะปาปาฟรังซิส และส่งต่อโดยพระสันตะปาปาองค์ใหม่ พระสันตะปาปาเลโอที่ 14

         ที่สำคัญ วิกฤตสิ่งแวดล้อม คือวิกฤตของการขาดการเชื่อมโยง เนื่องจากเป็นวิกฤตของความสัมพันธ์  ในพระสมณสาส์น Laudato Si’ สมเด็จพระสันตะปาปาฟรังซิสได้เขียนไว้ว่า “เราไม่ได้แยกจากธรรมชาติ เราเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ” คำพูดนี้เตือนเราว่า มนุษย์ไม่ใช่ผู้ยืนอยู่นอกธรรมชาติ แต่เป็นสิ่งที่ถักทอรวมอยู่ในโครงสร้างของการทรงสร้างของพระเจ้า  แม้เราจะมีอำนาจเหนือสิ่งแวดล้อม แต่อำนาจนั้นมากับหน้าที่ในการดูแลรักษา ไม่ใช่เพื่อครอบครองอย่างโลภโมโทสัน แต่เพื่อเป็น “ผู้ดูแล” ด้วยจิตสำนึกแห่งพระคุณ  สมเด็จพระสันตะปาปาเลโอที่ 14 ได้กล่าวไว้ในบทเทศน์เนื่องในวันสิ่งแวดล้อมโลก ณ วาติกันว่า “การทำร้ายโลก ก็คือการทำร้ายตัวเราเอง เพราะเราคือหนึ่งเดียวกับสิ่งสร้างของพระเจ้า”  การขาดการเชื่อมโยงกับธรรมชาติ ขาดการเชื่อมโยงระหว่างกันและกัน และขาดการเชื่อมโยงกับพระเจ้า คือรากฐานทางจิตวิญญาณของวิกฤตที่เรากำลังเผชิญ ซึ่งแสดงออกมาในรูปของน้ำที่ปนเปื้อน สัตว์ป่าที่หายไป และโลกที่ร้อนขึ้น เราต้องจำไว้เสมอว่าต้องกตัญญูรู้คุณและระลึกถึงสิ่งที่เราได้รับ

          ทัศนคติที่ไม่ใส่ใจและลังเลใจเช่นนี้อาจส่งผลให้เกิดความว่างเปล่าทางจิตวิญญาณที่นำไปสู่การบริโภคมากเกินไป จริงๆ แล้ว ทำให้เกิดคำถามว่า “ทำไมเราถึงทำร้ายโลกโดยไม่คิดหน้าคิดหลังเช่นนี้” พระสันตะปาปาฟรังซิสทรงชี้ให้เห็นถึงความว่างเปล่าทางจิตวิญญาณที่ก่อให้เกิดการบริโภคมากเกินไป ท่านเขียนว่า “หัวใจของมนุษย์ยิ่งว่างเปล่าเท่าไร เขาก็ยิ่งต้องการซื้อ ครอบครอง และบริโภคมากขึ้นเท่านั้น”  ในโลกที่มองว่าคุณค่าของคนเท่ากับทรัพย์สินที่ครอบครอง เราแสวงหาความสมหวังผ่านสิ่งของที่เกินความจำเป็น เช่น บ้านที่ใหญ่กว่า รถยนต์ที่เร็วกว่า อุปกรณ์ไฮเทคมากมาย แต่การแสวงหาสิ่งเหล่านี้ทำให้เราไม่สมหวังและโลกของเราเต็มไปด้วยบาดแผล เราพยายามเติมเต็มหัวใจของเราด้วยสิ่งของที่เป็นวัตถุ แทนที่จะเติมเต็มด้วยผู้คน ชีวิตของพวกเขา และความต้องการของพวกเขา ดังที่พระสันตปาปาฟรังซิสกล่าวไว้ว่า เราต้อง “เติมเต็มหัวใจของเราด้วยความกตัญญูต่อสิ่งสร้างของพระเจ้า ไม่ใช่ด้วยสมบัติอันล้ำค่าของการบริโภคนิยม”

           ลองพิจารณาถึงผลกระทบที่เกิดจากการเลือกของเรา ขวดพลาสติกที่ถูกทิ้งทุกขวด ป่าไม้ที่ถูกทำลายเพื่อแสวงหากำไร โรงงานทุกแห่งที่ปกคลุมอากาศล้วนเกิดจากทัศนคติที่ให้ความสำคัญกับความสะดวกสบายมากกว่าการดูแลเอาใจใส่ ความโลภมากกว่าความกตัญญู นี่ไม่ใช่แค่ปัญหาสิ่งแวดล้อมเท่านั้น แต่ยังสะท้อนถึงจิตวิญญาณของมนุษย์อีกด้วย วิกฤตทางนิเวศวิทยาเรียกร้องให้เรามองเข้าไปข้างในและถามว่า เรากำลังแสวงหาอะไรกันแน่ และบ้านส่วนรวมของเรา ต้องแลกด้วยอะไร และมีผลกระทบตามมาอีกเท่าไร?

           ในพระสมณสาส์น Laudato Si’ พระสันตะปาปาฟรังซิสทรงประทานวลีที่ทรงพลังแก่เราว่า “บ้านส่วนรวมของเรา” โดยเตือนเราว่าโลกไม่ได้เป็นของประเทศใดประเทศหนึ่ง ไม่ใช่คนรุ่นใดรุ่นหนึ่ง หรือเป็นชนชั้นใดชนชั้นหนึ่ง โลกเป็นมรดกที่ร่วมกัน เป็นความไว้วางใจอันศักดิ์สิทธิ์จากพระเจ้า พระองค์ทรงเขียนว่า “เราไม่ใช่พระเจ้า โลกมีอยู่ก่อนเรา และเราเป็นผู้ได้รับมอบมันมาแล้ว” เมื่อไม่นานมานี้ พระสันตะปาปาเลโอที่ 14 ทรงเน้นย้ำเรื่องนี้โดยตรัสว่า “โลกเป็นของขวัญ ไม่ใช่ทรัพย์สิน หน้าที่ของเราคือปกป้องมันไว้เพื่อลูกหลานของพระเจ้าทุกคน”  การละเลยความรับผิดชอบนี้ไม่เพียงแต่เป็นการประมาทเลินเล่อเท่านั้น แต่ยังเป็นการกระทำที่ผิดศีลธรรมอีกด้วย

           หน้าที่ทางศีลธรรมนี้เรียกร้องความยุติธรรมและความเห็นอกเห็นใจ เรารู้ดีว่าการทำลายสิ่งแวดล้อมส่งผลเสียต่อคนจนอย่างไม่สมส่วน ไม่ว่าจะเป็นผู้ที่สูญเสียบ้านเรือนจากน้ำท่วม แหล่งทำกินจากภัยแล้ง หรือสุขภาพจากมลพิษ การทำลายสิ่งแวดล้อมส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อสตรียากจนที่ต้องดิ้นรนหาเลี้ยงชีพเพื่อให้ลูกๆ มีวิถีชีวิตที่ดีขึ้น เนื่องจากพวกเธอมักต้องพึ่งพาการเกษตรเพื่อยังชีพ การดูแลสิ่งสร้างนั้นแยกจากการดูแลผู้ด้อยโอกาสไม่ได้ เมื่อเราใส่ใจเสียงร้องของโลก เราก็ใส่ใจเสียงร้องของคนยากจนด้วยเช่นกัน เมื่อเราอนุรักษ์และปกป้องทรัพยากรของเรา เราก็ปกป้องผู้ด้อยโอกาสและขัดสนซึ่งพึ่งพาผลผลิตของโลกอย่างสิ้นหวัง นี่คือคำเรียกร้องพื้นฐานของศรัทธาคริสเตียนและเป็นส่วนหนึ่งของมนุษยชาติร่วมกันของเรา

           ดังนั้นคำถามที่สำคัญก็คือ “เราจะตอบสนองอย่างไร” พระสันตะปาปาฟรังซิสตอบสนองด้วยวิธีนี้ พระองค์ทรงเรียกเราให้เปลี่ยนใจเป็นคนรักสิ่งแวดล้อม การเปลี่ยนแปลงของหัวใจที่ปลุกความรู้สึกขอบคุณ ความอ่อนน้อม และความเอาใจใส่ให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง พระสันตะปาปาเลโอที่ 14 ทรงเรียกร้องให้ “เปลี่ยนใจและมือของเราใหม่เพื่อรักษาโลกของเรา”  การเปลี่ยนใจครั้งนี้ไม่เกี่ยวกับความกลัวหรือความผิด แต่เป็นเรื่องของการค้นพบความศักดิ์สิทธิ์ของสิ่งสร้างอีกครั้ง เป็นเรื่องของการเลือกความเรียบง่ายแทนความมากเกินไป ความเห็นอกเห็นใจแทนความสะดวกสบาย การมีส่วนร่วมแทนความรู้สึกสับสน และความสามัคคีแทนความเห็นแก่ตัว

            การเดินทางครั้งนี้เริ่มต้นด้วยขั้นตอนที่เป็นรูปธรรม ได้แก่ การลดขยะ การอนุรักษ์พลังงาน และการสนับสนุนแนวทางปฏิบัติที่ยั่งยืน การสอนลูกๆ ให้ชื่นชมท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวมากกว่าหน้าจอที่ส่องแสง ลองคิดดูสักครู่ เราชื่นชมการใช้สื่ออย่างถูกต้องในเรื่องนี้ แต่ก็เพราะสื่อเหล่านี้ทำให้เราชื่นชมการสร้างสรรค์ของพระเจ้า เราต้องสอนลูกๆ และตัวเราเองให้แยกตัวจาก Tik Tok และ YouTube  และเรียนรู้จากสื่อที่พิเศษที่สุดเท่าที่จะนึกออกได้ด้วยตนเอง นั่นคือความมหัศจรรย์ของพระเจ้า สิ่งสร้างของพระองค์ ของขวัญที่พระองค์ประทานให้แก่เราทุกคน การส่งเสริมนโยบายที่ปกป้องโลกของเราและผู้คนที่มีความเปราะบางที่สุด แต่เหนือสิ่งอื่นใด การเปลี่ยนแปลงวิสัยทัศน์คือการมองว่า โลกไม่ใช่เพียงแค่ทรัพยากรที่นำมาใช้ แต่เป็นดั่งพี่สาวที่ต้องการความรัก ดังที่พระสันตะปาปาฟรัง ซิสทรงบรรยายไว้ เราต้อง "หวนคืนสู่ความมหัศจรรย์" โดยค้นพบวิถีชีวิตที่สะท้อนถึงอาชีพของเราในฐานะผู้ปกป้องผลงานของพระเจ้า ซึ่งเป็น "สิ่งจำเป็นต่อการดำเนินชีวิตอย่างมีคุณธรรม”   การเรียกร้องนี้ส่งต่อไปถึงผู้คนแห่งทุกศรัทธา ขยายรวมไปถึงผู้คนที่มีความปรารถนาดีทุกคน เมื่อเราใส่ใจต่อสิ่งสร้างของพระเจ้า เราก็จะสัมผัสได้ถึงความรักและความยุติธรรมของผู้สร้าง เราจะกลายเป็นคนดีที่โลกนี้ต้องการ

            สุดท้ายนี้ การตอบสนองทางจิตวิญญาณที่แท้จริงต่อโลกที่บาดเจ็บคืออะไร? การตอบสนองทางจิตวิญญาณที่แท้จริงคือ การตระหนักว่าวิกฤตสิ่งแวดล้อมไม่ใช่เพียงความท้าทายทางเทคนิคเท่านั้น แต่ยังเป็นเสียงปลุกทางจิตวิญญาณให้เราตื่นขึ้นอีกด้วย วิกฤตดังกล่าวกระตุ้นให้เราเยียวยาความขาดการเชื่อมโยงในหัวใจของเรา และกระทำด้วยความกล้าหาญและความหวัง ขอให้เราอธิษฐานขอพระปรีชาญาณ(สติปัญญา) เพื่อให้เรามองเห็นโลกใบนี้ในแบบที่พระเจ้ามองเห็น นั่นคือผลงานชิ้นเอกแห่งความรักที่มอบให้เราดูแล ขอให้การกระทำของเรา —ไม่ได้เกิดจากความกลัว— แต่เกิดจาก “ความรัก” ...  รักต่อสิ่งสร้าง รักต่อเพื่อนมนุษย์ และรักต่อคนรุ่นต่อๆไป  วันนี้ ข้าพเจ้าขอเชิญทุกท่านมาร่วมเดินทางสู่การเปลี่ยนแปลงและกลับใจทางนิเวศวิทยา ซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากวิสัยทัศน์อันยิ่งใหญ่ของพระสันตะปาปาฟรังซิส  ขอให้การเลือกของคุณสะท้อนถึงความกตัญญู ให้การกระทำของคุณสะท้อนถึงความยุติธรรมและความเมตตา ให้การเอาใจใส่ดูแลบ้านร่วมของเราเป็นสัญลักษณ์แห่งศรัทธาของคุณในพระเจ้าผู้ทรงชีวิต ผู้ทรงฟื้นฟูทุกสิ่ง 

             ขอบคุณ และขอสันติสุขของพระเจ้าจงสถิตกับท่านทุกคน